Geconcentreerd scannen onze ogen de over het beekje hangende kale takken af. We zien een struik die nog slechts één bruin blaadje lijkt te hebben. Dat zal hem toch niet zijn? We zoeken namelijk iets blauws. We besluiten om toch maar even wat beter te gaan kijken. Behoedzaam sluipen we er naar toe, en jawel: het is een met zijn oranje buik naar ons toegekeerde ijsvogel. Meestal vliegen ze onmiddellijk weg, als je dichterbij komt. Een blauwe flits is dan het enige wat je te zien krijgt. Als je hem überhaupt ontdekt, want de ijsvogel is niet alleen vrij zeldzaam, maar ook nog eens bijzonder schuw. Maar deze keer blijft hij moedig zitten. Af en toe duikt hij even snel het water in, om even later weer op zijn takje terug te keren, al dan niet met een visje in zijn snavel. Een schitterend schouwspel, zoals we dat tot dusver alleen maar op TV gezien hebben. Maar nu dicht bij huis, bij een zijbeekje van de Geul. Wij kijken naar deze prachtige, exotische gekleurde vogel. En de ijsvogel ziet ons ook, maar het lijkt alsof hij wil zeggen: “jullie zijn niets kwaads van plan, dus jullie mogen mij best eens goed bekijken”.
 |
| IJsvogel (foto: Corné van Oosterhout) |
We zien ze wel vaker, met name in de winter. Ook in de zomer komt de ijsvogel trouwens in Nederland voor, maar dan zit hij veel meer verscholen tussen de bladeren. Hij mag dan wel ijsvogel heten, doch eigenlijk heeft hij een grote hekel aan ijs. Hij is voor zijn voedsel immers op het water aangewezen. Als het water bevroren is, heb je wel een grotere kans om ijsvogels te zien. Bij ons trekken ze dan met name naar de Geul, omdat dit snel stromende riviertje nooit bevriest. In hele strenge winters komen er helaas veel ijsvogels om.
Kijkend naar de ijsvogel, vraag ik mij af of het altijd dezelfde is, die we zien. Precies op dat moment vliegt een tweede exemplaar over het water langs ons, daarmee direct antwoord gevend op mijn vraag. Jammer genoeg heb ik uitgerekend deze wandeling mijn camera thuisgelaten. Daarom in deze e-Spekkoek een plaatje van de schitterende website
http://www.ijsvogels.nl/ van Corné van Oosterhout. We hebben minstens tien minuten van onze ijsvogel genoten, wanneer een man met een hond nadert. En dat is teveel van het vogeltje gevraagd: binnen een seconde is hij uit het zicht verdwenen. Maar met zo’n fantastische waarneming is onze dag helemaal goed!
(e-Spekkoek nr. 47, 8 februari 2003)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten